Ziet u het verschil nog tussen een menselijk meesterwerk en een afbeelding van een AI? Dit onderscheid wordt met de dag moeilijker, en nu lijken sommige game-ontwikkelaars de handschoen op te pakken. Ze zijn het zat om te gissen of een portfolio echt is.
Terwijl generatieve AI steeds dieper in de creatieve industrie doorsijpelt, zoeken bepaalde studio’s expliciet naar illustratoren en grafisch ontwerpers van de ‘oude stempel’. Het is een teken van wantrouwen: dure en tijdrovende proefopdrachten op locatie worden de nieuwe norm om te garanderen dat er geen digitale stropers hun werk indienen.
De onzichtbare dreiging van de generatieve kunst
Het probleem is reëel. Het Japanse medium Daily Shinko bracht onlangs een schrijnend geval naar buiten: een kunstwedstrijd met een geschiedenis van 20 jaar moest worden geannuleerd. Waarom? Omdat niemand meer kon vaststellen of de inzendingen van echte artiesten kwamen, of van een slimme prompt.
Dit is een verontrustende trend. Het is alsof je op de Algemene Markt in Utrecht staat en niet meer weet of de aardbeien van een lokale teler komen, of van een lopende band in een fabriek.
Het portfolio is niet langer genoeg
Ik zag bij een middelgroot Japans gamebedrijf (dat liever anoniem blijft) hoe de wervingsmethode compleet op zijn kop werd gezet. Een indrukwekkend online portfolio is plotseling waardeloos zonder een live bewijs van kunde.
Een recruiter van die studio vertelde me openhartig: "Vroeger vertrouwden we op de getoonde werken. Nu krijgen we te horen dat AI-creaties 'eigen werk' zijn. We hebben mensen aangenomen die vervolgens totaal niet productief bleken, wat tot grote problemen leidde." Ze moeten dus terug naar de basis.
Het klinkt als een stap terug, maar voor hen is het een noodzakelijke quarantainemaatregel om de creatieve integriteit te beschermen.
Wat betekent dit voor jou als je een baan zoekt?
Deze studio’s vermijden niet de technologie; ze zijn simpelweg bang voor fraude. Maar de interne discussies zijn al begonnen. De bron gaf aan dat het management nu al worstelt met de volgende vragen:
- Moeten we nog wel echte artiesten inhuren als AI straks ‘goed genoeg’ is?
- Zouden we juist mensen moeten aannemen die meester zijn in het *sturen* van generatieve AI?
Dit is het dilemma van deze tijd: talent versus gereedschap. Wat is in een studio meer waard: het vermogen om een perfecte afbeelding te tekenen, of het vermogen om de machine de perfecte afbeelding te laten tekenen?
De ‘analoge’ hack om je kunde te bewijzen
Als je solliciteert, is een goed portfolio niet meer voldoende. Je moet latent zien dat je het *kunt*, niet alleen dat je het *hebt*. Hier is een tip die je kunt toepassen bij je volgende portfolio-presentatie (zelfs als je remote werkt):
Praktische Stap: Bied een ‘Live Sketch-Challenge’ aan. Stuur vooraf een paar vage referentiebeelden en vraag de interviewer aan het begin van het gesprek om je 15 minuten live te geven om ter plekke een conceptschets te maken met een tablet of zelfs pen en papier (neem een foto).*
Dit toont niet alleen vaardigheid, maar ook de moed om je werk direct onder het microscoop te leggen. Zeker in de technologieregio’s, waar men gewend is aan snelle digitale deliverables, valt deze directe, menselijke reactie enorm op.
De terugkeer naar het fysieke bewijs is een vreemde keerzijde van onze digitale revolutie. Het bewijst dat er, ondanks alle algoritmes, nog steeds een onvervangbare waarde zit in het menselijke handwerk.
Wat denk jij: zijn deze strenge live-tests een tijdelijke obsessie, of de nieuwe realiteit voor kunstenaars in Nederland en daarbuiten?
