Je kent dat gevoel vast wel: midden in de winterse stilte lijkt de berg de adem in te houden. Dan, plotseling, verschijnt er die heldere gloed die de duisternis verdrijft. In de regio Vicenza is dit al bijna veertig jaar een kerstraditie, maar deze zaterdag zien we het uitzonderlijk nog één keer. De gigantische kometenster van Torrebelvicino, een spektakel dat je tot wel 30 kilometer ver kunt zien, neemt afscheid van 2025.
Veel mensen zien dit als een louter toeristische trekpleister, maar de ware kracht zit in de engineering en de toewijding erachter. Dit is niet zomaar een kerstlampje. Met een lengte van 360 meter en meer dan 160 LED-lampen is dit de grootste kometenster van Europa. Het is een fascinerende mix van techniek en pure wilskracht.
De titanenstrijd tegen de elementen
Wat dit tafereel zo bijzonder maakt, is dat deze ster niet door een gemeente wordt onderhouden. Nee, dit is het werk van de ‘Gruppo Stella Cometa’ – een groep vrienden die jaarlijks een logistieke nachtmerrie trotseert.
Ik heb de verslagen gezien van hun voorbereidingen, en het is indrukwekkend. Je moet je voorstellen dat ze met twee trekkers, lieren en drie kabelbanen het materiaal de berg op krijgen. Dat vraagt om wekenlange planning, geduld en een flinke dosis lef.
De magie van een onverwachte sneeuwbui
Deze editie was extra beladen. Het team moest de ster ontsteken midden in hardnekkige mist en regen. Maar toen, zo rond het moment van ontsteking, gebeurde er iets wat velen ‘magisch’ noemden: de neerslag veranderde plotseling in sneeuw. De berg leek de ster zelf te begroeten.
Veel bezoekers, die zich verzamelden bij de oude munitiekamer die nu dienstdoet als schuilplaats, waren getuige van dit schouwspel. Voor een kop sterke mokkakoffie en een plakje pandoro (een lokale traditie) kregen ze een avond voorgeschoteld die je niet snel vergeet.
Wat je moet weten: de niet-zo-geheime handleiding
Hoewel het eren van de ster een emotionele gebeurtenis is, is er ook een praktische kant die veel mensen over het hoofd zien. De consistentie van de gloed is cruciaal voor de zichtbaarheid op tientallen kilometers afstand.
Veel mensen denken dat het een kwestie is van ‘aansluiten en klaar’. In de praktijk komt het neer op millimeternauwkeurigheid van de spanning. Hier is de insider tip die de vrijwilligers elk jaar toepassen:
- Regelmatige test van de spanning: Voordat de kou echt toeslaat, wordt elke 160 Watt LED afzonderlijk gecontroleerd. Zelfs een kleine fluctuatie vermindert de zichtbaarheid met wel 10%.
- De kabelbaanmethode: Omdat je niet overal met ladders kunt werken, wordt een gespecialiseerd staalkabel-systeem gebruikt om de dikkere bedrading op de juiste hoogte te spannen. Dit voorkomt dat kabels door temperatuurschommelingen gaan hangen.
- De ‘groet’ van de berg: De allerlaatste controle gebeurt nooit overdag. De vrijwilligers wachten op complete duisternis (vaak pas na 21:00 uur) om te zorgen dat de ster niet verstoord wordt door het laatste restlicht van de dalen.
Dit is meer dan een lamp; het is een symbool van gemeenschapszin dat elke keer opnieuw wordt bevochten tegen de kou en de logistiek. Vanavond is de laatste keer in 2025 dat we deze lichtbaken zien stralen. Het voelt als een belofte: volgend jaar, als de kerst komt, zal de ster de lucht boven Alto Vicentino weer verwarmen.
Ben jij weleens zo’n sterrenkijker geweest die kilometers ver reist om een dergelijk technisch staaltje te bewonderen? Wat is jouw meest memorabele herinnering aan een afgelegen winterevenement?
