Stel je voor: we vinden leven daarbuiten. Na decennia van zoeken zien we een technisch signaal dat onmiskenbaar van een beschaving komt. De meeste mensen denken dan aan een baken van stabiliteit, een soort buitenaards equivalent van een nette, goed geordende Nederlandse wijk. Maar sterrenkundige David Kipping denkt daar anders over. Hij gelooft dat de eerste die we tegenkomen juist de meest bizarre zal zijn.
Als je naar de geschiedenis van wetenschappelijke ontdekkingen kijkt, zie je een patroon dat Kipping benadrukt in zijn recente werk. De eerste exemplaren van iets zeldzaams zijn vrijwel nooit een perfect gemiddelde. Ze zijn uitschieters.
De Vreemde Eend van het Universum
Kipping, verbonden aan Columbia University, stelt dat als wij ooit een techno-signatuur uit de kosmos oppikken, deze extreem zou kunnen afwijken van de norm. Denk aan een beschaving die op een ongebruikelijk sterke manier straalt, waardoor de kans op detectie toeneemt.
Dit klinkt misschien als een theoretische oefening, maar het heeft verrassend veel te maken met hoe stabiel een samenleving niet is.
Ongemakkelijke signalen komen van onstabiele tijden
Hier komt het ongemakkelijke inzicht: volgens Kipping zijn beschavingen het 'luidst' — het meest zichtbaar — wanneer ze zich in een chaotische, onstabiele fase bevinden. Ze 'schreeuwen' het hardst wanneer ze dreigen te vallen.
Denk bijvoorbeeld aan onze eigen planeet. Wat zijn de meest duidelijke menselijke 'technosignaturen' die we nu de ruimte in sturen?
- Grootschalige verstoring van de atmosfeer, zoals kunstmatige koelgassen (denk aan die oude koelkast die je nog in de schuur hebt staan).
- Ongecontroleerde vervuiling die de ozonlaag aantast.
- Het verbranden van fossiele brandstoffen op een manier die de klimaatdynamiek verandert.
Dit is geen teken van een perfecte, eeuwenoude beschaving. Dit zijn de symptomen van een soort die moeite heeft om zijn eigen huis op orde te houden.
Het Gamma-equivalent van een Kernoorlog
Kipping gaat nog een stap verder met dit idee. Welke gebeurtenis zou de ultieme, kortstondige en extreem heldere 'flits' afgeven in het universum? **Zijn suggestie is niet bepaald vrolijk: een planetaire nucleaire oorlog.**
Een dergelijke catastrofale gebeurtenis zou een enorme, kortstondige energetische output genereren die van ver af meetbaar zou zijn. Zo'n beschaving zou niet zozeer een toonbeeld van intelligentie zijn, maar eerder een waarschuwing van wat er gebeurt als je de stabiliteit verliest.
Wat betekent dit voor ons? (De praktische les)
Hoewel we hopen op het vinden van vreedzame, lichtgevende metgezellen, suggereert dit onderzoek dat de kans groter is dat we een beschaving tegenkomen die net de fase van zelfdestructie ingaat. Het is een soort kosmische blik in de spiegel.
Als wij in de toekomst een signaal van een beschaving detecteren, moeten we ons afvragen: zijn ze al gevorderd, of zijn ze op dit moment in hun meest kwetsbare, meest 'zichtbare' fase?
Dit dwingt ons om na te denken over onze eigen 'echo' in de kosmos. Wat voor signaal zenden wij nu uit? Ben je het eens met Kipping, of denk je dat de eerste detectie juist een teken van langdurige stabiliteit zal zijn?
