Als je dacht dat teleportatie iets was wat alleen in sciencefictionfilms voorkomt, denk dan nog eens goed na. Onderzoekers hebben zojuist een gigantische sprong gemaakt en slaagden erin om kwantuminformatie te teleporteren over een echte internetverbinding, naast al het dataverkeer dat jij en je buren dagelijks gebruiken. Dit is geen kleine labtest meer; dit gebeurt op de brede snelweg van het huidige internet.

Waarom is dit nu zo’n belangrijk moment? Omdat het bewijst dat we de architectuur van het huidige internet niet hoeven af te breken om de toekomst van kwantumcommunicatie te bouwen. Voor ons in Nederland, waar we trots zijn op snelle glasvezel (zeker nu de buren vaak klagen over hun trage KPN-verbinding), betekent dit dat de infrastructuur al grotendeels klaar is.

Wat ze écht hebben gedaan (en wat het géén sciencefiction is)

Laten we de mythes even snel ontkrachten. Niemand heeft zojuist een pak melk van Amsterdam naar Maastricht geteleporteerd. Wat er is verplaatst, is de status van een lichtdeeltje, een foton. Dit is de informatie zelf.

Het geheim zit in kwantumverstrengeling. Twee deeltjes zijn zo met elkaar verbonden dat wat er met de één gebeurt, onmiddellijk de ander beïnvloedt, hoe ver ze ook van elkaar zijn. Het werkt een beetje als een hypergevoelige digitale kopie:

  • Deeltje A wordt gemeten.
  • De status van Deeltje B (de ontvanger) wordt hierdoor direct ingesteld op dezelfde status.
  • De originele status van Deeltje A wordt hierbij vernietigd – er is geen dubbelganger.

Het meest verbazingwekkende is de afstand: meer dan 30 kilometer via glasvezel. En dit is waar het echt interessant wordt voor jou.

Teleportatie van kwantumdata lukt nu over de

De strijd tegen de traditionele ruis

Normaal gesproken is het onmogelijk om deze uiterst fragiele kwantumsignalen door een kabel te sturen die vol zit met ‘klassieke’ data—jouw Netflix-streaming, de e-mails van je werkgever, of de gamesessies in de avond. Die klassieke signalen creëren **ruis** (zoals de Raman-ruis) die de delicate kwantuminformatie meteen vernietigt.

Het team rond ingenieur Prem Kumar heeft dit opgelost door slim te scheiden, bijna alsof je twee verschillende snelwegen naast elkaar aanlegt in dezelfde tunnel:

  • Kwantumdata: Verstuurd via een specifieke lichtfrequentie (de 'O-band' van de glasvezel).
  • Klassieke data: Blijft vrolijk door de vaak gebruikte 'C-band' razen (tot 400 gigabit per seconde!).

Door uiterst precieze filters te gebruiken, wist men de twee werelden gescheiden te houden. Dit is een technische overwinning die vergelijkbaar is met het luisteren naar een fluistering in een drukke *kroeghoek* op de vrijdagavond.

Wat betekent dit voor jouw digitale toekomst?

We zijn nu daadwerkelijk dichter bij een 'kwantuminternet'. Vergeet het verplaatsen van mensen; de echte waarde zit in veiligheid en rekenkracht.

Teleportatie van kwantumdata lukt nu over de

1. Onkraakbare beveiliging (Kwantumcryptografie): Dit is het meest directe voordeel. Als je probeert mee te luisteren naar een kwantumverbinding, verbreek je het systeem. De wetten van de fysica garanderen dat je ontdekt wordt. Dit wordt cruciaal zodra kwantumcomputers echt krachtig worden en onze huidige bankversleuteling kunnen breken.

2. Krachtigere computers: Stel je voor dat je twee kwantumcomputers in Rotterdam en Utrecht kunt koppelen alsof ze één gigantische machine zijn. Dit maakt gedistribueerde kwantumcomputing mogelijk. Geen enkele Nederlandse universiteit of bedrijf hoeft meer alle hardware zelf te bezitten.

De praktijktest: Wat je nu kunt doen

Hoewel je dit niet morgen zelf zult installeren, is er een directe les voor iedereen die graag het maximale uit technologie haalt: de infrastructuur telt meer dan de theorie.

Het feit dat dit experiment op de bestande infrastructuur kon draaien (de glasvezel die waarschijnlijk al jouw huis binnenkomt) betekent dat de overgang veel sneller kan gaan dan men dacht. Ze hoeven niet de hele wereld opnieuw te bekabelen. Ze optimaliseren wat we al hebben.

De volgende uitdaging voor de wetenschappers is om de afstand te verlengen en te bewijzen dat het systeem ook werkt als het onder de grond in een echte stedelijke omgeving ligt, met alle variaties in kabelkwaliteit van dien.

Kortom, de droom van een volledig beveiligd en exponentieel sneller internet is een stap dichterbij, en het is gebouwd op de fundamenten van wat wij vandaag al als 'snel internet' beschouwen. Wat denk jij: zal de ‘kwantumruis’ die we nu zo goed kunnen beheersen, op termijn het grootste struikelblok blijven bij de uitrol van deze technologie?