Stel je voor: je bent een skydiver die met duizelingwekkende snelheid op de zon afgaat, terwijl een fotograaf op kilometers afstand het perfecte moment vastlegt. Dat klinkt als sciencefiction, toch? Toch is dit gebeurd. De foto van Gabriel Brown, die letterlijk langs de zon duikt terwijl hij met zijn handen gespreid valt, is geen photoshop, maar het resultaat van een waanzinnige technische balletvoorstelling op grote hoogte.
Dit is geen hobbyproject. Deze opname, getiteld The Fall of Icarus, werd verkregen na weken van precisieplanning. Veel hobbyfotografen proberen de zon vast te leggen, maar de meeste van ons maken de fout om te rekenen op een snel resultaat. Wat hier gebeurde, wijkt af van alles wat je kent over fotografie op grote hoogte. Je moet weten welke valkuilen je moet vermijden om zoiets te bereiken.
De mythe in de praktijk: Waarom de zon niet te hoog mocht zijn
De initiële gedachte was simpel: springen en fotograferen. Maar de realiteit van de zwaartekracht en de atmosfeer is meedogenloos. Andrew McCarthy, de fotograaf gespecialiseerd in zonobservatie, en skydiver Brown, hadden een cruciaal probleem.
Als je de zon midden op de dag fotografeert, suis je er te snel langs. Te laag en je hebt geen tijd meer om je parachute te openen. Dit is waar de eerste cruciale les zit voor ambitieuze projecten:
- Stel de tijd extreem nauwkeurig vast. Het duo koos voor 9:00 uur 's ochtends. Dit gaf de zon de juiste hoek.
- De locatie telt. De sprong vond plaats boven het droge meerbed in Willcox, Arizona. Dit gaf een helderdere achtergrond.
In Nederland zouden we dit waarschijnlijk midden in de zomer proberen, maar de juiste lichtinval was hier belangrijker dan de temperatuur.
De 6,4 kilometer uitdaging tussen mens en ster
Dit is het punt waar jouw gemiddelde telelens tekortschiet. Om het gezicht van de skydiver en de zon in één frame te krijgen met de juiste verhouding, moest de afstand fenomenaal zijn. Denk hierbij niet aan meters, maar aan kilometers.
McCarthy bevond zich op ongeveer 3 kilometer afstand van de spronglocatie. De skydiver, voortgestuwd door een gemotoriseerde parapente (paraglider), moest exact op dat moment, op die plek zijn. Dit vereiste radiobereik en perfecte coördinatie tussen de piloot, de skydiver en de fotograaf.
Zeker in ons kikkerlandje, waar de lucht vaak vol zit met vliegverkeer, is dit een nachtmerrie qua vergunningen, maar de technische uitdaging is fascinerend. De enige kans om Icarus te vangen was op het moment dat het schaduwbeeld van het vliegtuig op de fotograaf viel.
De 'geheugensprong': Waarom ze het 6 keer moesten proberen
Eenmaal in de lucht is er geen tijd voor een 'take two'. Wil je de parachute opnieuw inpakken en het opnieuw proberen, dan ben je de perfecte uitlijning kwijt. Ze hadden slechts een paar seconden om de perfecte 'alignment' te forceren.
Ze probeerden het vijf keer. Vijf keer miste de timing, de hoogte, of de positie. McCarthy gaf voortdurend aanwijzingen via de radio.
Bij de zesde poging viel alles op zijn plek. De instructie aan Brown was helder: "Spring nu!"
Wat velen niet weten, is dat ze speciale filters gebruikten. Zonder een sterke ‘dimming filter’ (vergelijkbaar met een ND-filter voor video), zou de zon simpelweg de sensoren van de camera hebben opgegeten. Dit is wat experts vaak over het hoofd zien in hun drang naar actie.
De onmisbare technische truc
Als je zelf ooit probeert zo’n extreme foto te maken, onthoud dan deze stappen die McCarthy perfectioneerde: gebruik meerdere camera's. Eén camera voor de brede context (om de zon te kaderen), en andere camera's gericht op de actie zelf. De uiteindelijke, scherpe foto is vaak een complexe compositie van meerdere opeenvolgende opnamen.
Uiteindelijk ving McCarthy het moment: de vallende figuur, perfect langs de lichtkrans van onze ster. Een moderne mythe, vastgelegd met technologie uit de 21e eeuw.
Nu de techniek is onthuld, welk klassiek mythologisch beeld zou jij met moderne technologie willen vastleggen, als je de middelen had?
