Ex‑arts ontdekt nieuwe dinosaurussoorten op Isle of Wight

Een voormalig huisarts uit de Midlands heeft na zijn pensioen een opmerkelijke ommezwaai gemaakt: van 30 jaar geneeskunde naar baanbrekend onderzoek in de paleontologie. Jeremy Lockwood, die jarenlang in de medische zorg werkte, richtte zijn aandacht na zijn vertrek naar het werk als amateurontdekker op het Isle of Wight. Wat begon als een hernieuwde hobby groeide uit tot onderzoek dat bestaande ideeën over lokale dinosauriërs ter discussie stelt.

Van jeugdige fascinatie naar wetenschappelijke zoektocht

Als kind bracht Jeremy veel tijd door met het zoeken naar fossiele schelpen en trilobieten, die miljoenen jaren eerder leefden dan de dinosauriërs. Hij herinnert zich: "We lived in an area rich in prehistoric treasure," en die vroegere verwondering bleef levenslang bij hem. Regelmatige bezoeken aan het Isle of Wight met zijn eigen kinderen leverden later meerdere vondsten van dinosaurusbotten op, wat zijn belangstelling opnieuw aanwakkerde.

In plaats van simpelweg zijn vondsten af te geven, besloot Jeremy zijn waarnemingen dieper te onderzoeken. Hij ontdekte dat de variatie in botten die aan één soort werden toegeschreven hem, vanwege zijn medische achtergrond, vreemd voorkwam. Om zijn theorie wetenschappelijk te onderbouwen studeerde hij paleontologie aan de University of Portsmouth en ging hij verder met een promotieonderzoek.

Over die periode zegt hij spottend over het thuisfront: "I'm not sure my wife was a hundred percent happy with me taking retirement and working 12 hours a day on a thesis." Die inzet leidde hem naar musea en archieven met een groot aantal opgezette en losse botfragmenten die hij systematisch ging bestuderen.

Onderzoeksmethode en belangrijke vondsten

Jeremy bestudeerde duizenden fragmenten in onder meer het Dinosaur Museum op het Isle of Wight en het Natural History Museum in Londen. Zijn aandacht richtte zich in eerste instantie op variatie binnen Mantellisaurus atherfieldensis, een plantenetende dinosauriër die nauw verwant is aan Iguanodon.

Hij maakte uitgebreide catalogi: meten, fotograferen en vergelijken van honderden exemplaren die de afgelopen twee eeuwen gevonden waren. Tijdens het reconstrueren van een schedel stuitte hij op een opvallend kenmerk: een duidelijke bolle neusvorm die niet paste bij de gangbare reconstructies van Mantellisaurus. Dat gaf aanleiding tot nieuwe inzichten en een doorbraakmoment.

Hij omschrijft die ontdekking zo: "I remember calling in the curator of the museum and saying – come here – it's not just me, is it?" Dit leidde uiteindelijk tot de identificatie van drie nieuwe soorten die eerder als variaties binnen één soort waren gezien.

Waarom een medische achtergrond hielp

Jeremy wijst op de meerwaarde van zijn ervaring als arts bij het interpreteren van botmateriaal: "As a doctor, you learn that human bones look remarkably similar. But in dinosaurs, I kept finding bones that were supposedly from the same species yet looked completely different." Die medische blik hielp hem patronen en afwijkingen opmerken die eerder waren over het hoofd gezien.

Zijn werk maakt duidelijk dat er in museumcollecties nog veel onontdekte waarde schuilt. Zoals Jeremy stelt: "There's so much material that hasn't been fully examined." Vaak blijken belangrijke ontdekkingen verscholen te liggen tussen reeds verzamelde specimens.

Veldwerk, archieven en erkenning

Jeremy combineert archiefonderzoek met praktisch sleutelen aan botten, soms zelfs aan zijn keukentafel op het Isle of Wight. Hij loopt regelmatig stranden af, vooral in de winter, omdat daar vaak nieuwe fragmenten aanspoelen. Over die combinatie van onderzoek en natuurbeleving zegt hij: "It's lovely publishing and writing. But there's nothing as exciting as being out in the field and finding something new."

Zijn werk is internationaal opgemerkt en draagt bij aan het begrijpen van een eerder onderschatte diversiteit binnen lokale dinosauriërgemeenschappen. Jeremy zegt dat het verhaal nog niet af is: "There are definitely other species out there and we're working on a couple of those at the moment."

De ontdekkingen tonen aan dat musea en onderzoekers baat hebben bij hernieuwd, gedetailleerd onderzoek van bestaande collecties. Dit kan leiden tot revisies van lange aangenomen classificaties en tot een scherper beeld van het ecosysteem waarin deze dieren leefden.

Het onderzoek van Jeremy benadrukt het belang van interdisciplinaire vaardigheden: veldwerkvaardigheden, museumstudie en een analytische blik die mede door zijn medische achtergrond werd gevormd. Zijn aanpak is een voorbeeld van hoe amateurs en voormalige professionals kunnen bijdragen aan wetenschappelijke vooruitgang.

FAQ

• Welke ontdekkingen deed Jeremy Lockwood?

  Hij identificeerde drie nieuwe dinosaurussoorten binnen materiaal dat eerder aan één soort, Mantellisaurus atherfieldensis, was toegeschreven. Een van de opvallende kenmerken betrof een schedel met een bolle neus.

• Hoe maakte hij de overstap van arts naar paleontoloog?

  Na zijn pensioen besloot hij paleontologie te studeren aan de University of Portsmouth en begon een PhD-onderzoek om zijn veldwaarnemingen wetenschappelijk te onderbouwen.

• Waar vond hij de specimens?

  Zijn onderzoek omvatte materiaal uit het Dinosaur Museum op het Isle of Wight en het Natural History Museum in Londen, plus verschillende andere museale archieven.

• Zijn er nog meer ontdekkingen te verwachten?

  Volgens Jeremy zijn er aanwijzingen voor extra, nog te beschrijven soorten en loopt er lopend onderzoek naar aanvullende specimens.