Stel je dit eens voor: je bent een fervente wandelaar in de Italiaanse Alpen, misschien wel in de buurt van de toekomstige locatie van de Winterspelen van 2026. Je kijkt omhoog, en wat je ziet is geen ijs of sneeuw, maar een muur van rots, vol met prehistorische voetafdrukken. Dit is geen filmscript, dit gebeurde echt. Paleontologen hebben duizenden sporen ontdekt op een bijna verticale wand, en de implicaties voor ons begrip van het Trias zijn enorm.
Dit nieuws is veel meer dan een leuke anekdote voor bij de borrel. Het gaat om feitelijk bewijs dat de geografie van Italië, zoals wij die kennen, compleet anders was toen deze wezens hier liepen. Als je dacht dat wandelen in de Dolomieten indrukwekkend was, wacht dan maar tot je weet welke giganten hier ooit door de modder ploegden.
De verrassende vondst op de 'Plaats des Oordeels' van de dinosauriër
De ontdekking deed zich voor in het Stelvio Nationaal Park, een gebied dat nu bekend staat om zijn ruige landschap. Maar 200 miljoen jaar geleden was dit de rand van een oeroude oceaan, de Tethyszee. De sporen zijn niet zomaar wat afdrukken; het zijn gedetailleerde blauwdrukken van het verleden.
Wat we precies hebben gevonden
Een team onder leiding van Cristiano Dal Sasso van het Natuurhistorisch Museum van Milaan bevestigde dat dit een van de rijkste vindplaatsen uit het Trias in Italië is. Wat de sporen zo speciaal maakt, is de locatie en de staat van conservering.
- Grootte: Sommige afdrukken zijn bijna 40 centimeter breed en tonen zelfs de afdrukken van de klauwen.
- Traject: De sporen beslaan een lijn van ongeveer vijf kilometer langs de helling.
- De ‘Wie’: Experts vermoeden dat ze afkomstig zijn van kuddes langnek-herbivoren, waarschijnlijk plateosaurusachtigen.
Het meest bizarre? Deze afdrukken lagen oorspronkelijk plat op de natte bodem van een lagune. Nu staan ze bijna verticaal. Hoe kan dat?
De geologische ommezwaai: van strand naar bergwand
Dit effect is het resultaat van de gigantische tektonische krachten die de Alpen hebben gevormd. Terwijl de Afrikaanse en Euraziatische platen langzaam naar elkaar toe bewogen, werd de zeebodem samengeperst en omhoog geduwd.
De modder waarop de dinosauriërs liepen, werd letterlijk de ruggengraat van de Alpen. Een fascinerend voorbeeld van hoe langzaam de natuur werkt. Wat nu een steile klim is, was ooit strandzand.
Fabio Massimo Petti, een icnoloog uit Trento, benadrukt hoe zeldzaam dit is. "Door het harde gesteente zijn de anatomische details, zoals vingerkussentjes en klauwen, spectaculair goed bewaard gebleven."
De onverwachte ontdekker en de logistiek van onderzoek
De vondst zelf was bijna een toevalstreffer. Een natuurfotograaf spotte de afdrukken in september terwijl hij op jacht was naar lokale diersoorten, zoals steenbokken en lammergieren. Geen paleontoloog, maar een zoeker naar wilde dieren bracht dit 200 miljoen jaar oude bewijs aan het licht.
Giovanni Malagò, voorzitter van het organisatiecomité van de Spelen van Milaan-Cortina, noemde het een "onverwacht en kostbaar geschenk" aan het evenement. Maar onderzoek doen is hier geen wandelingetje in het park. Omdat de plek zo hoog en onbereikbaar is (je kunt er niet zomaar heen lopen), moeten de wetenschappers moderne technologie inzetten.
De truc voor de wetenschap hier: Men zal drones en remote sensing-technologie moeten gebruiken om de sporen nauwkeurig in kaart te brengen. Dit is alsof je antieke manuscripten probeert te scannen zonder dat ze omvallen – precisie is alles.
Wat dit betekent voor jouw volgende bergwandeling
Hoewel dit een extreem unieke vondst is, herinnert het ons eraan dat de grond waarop we staan, continu in beweging is, ook al zien wij dat niet. De volgende keer dat je in de Italiaanse bergen bent, denk dan even na over de "voetafdrukken" die de massa-extincties hebben achtergelaten.
Het is een herinnering dat zelfs de Olympische locaties, die we zien als symbolen van menselijk uithoudingsvermogen, gebouwd zijn op een fundament van oeroude, gigantische geschiedenis. Wat voor andere, nog grotere geheimen liggen er verborgen in de onherbergzame bergtoppen van Lombardije, wachtend op de juiste blik?
