Wanneer de zware lenteregens eindelijk stoppen, trekt de natuur zich terug in een stilte die bijna te perfect is. Maar midden in die kalmte ligt een spoor van een verlaten nest, hoog in een oude spar. Wat is er gebeurd met de zwarte ooievaars die hier vorig jaar nog hun jongen grootbrachten?
Ik merkte op dat veel mensen de Brdy-heuvels alleen bezoeken bij mooi weer. Dat is een gemiste kans. Ik dwaal hier vaak door de beukenbossen – niet alleen voor het spotten van edelherten, maar vooral omdat de sfeer hier bij elke sluier van regen of mist adembenemend is.
De stilte na de stortbui
De dag begon met de laatste druppels die op de plassen vielen. Groene toppen van de hoogste heuvels prikten door de slierten mist. Toen ik de beukenbosjes naderde, zag ik hoe het water nog langs de donkere, gegroefde schors van eeuwenoude beuken stroomde. Zodra de wind opstak, begon het bos te fluisteren met het getrommel van natte bladeren.
Het bos voelde als een kathedraal, gevuld met de eerste tere voorjaarsbloemen zoals de sleutelbloem en de boshyacint. Overal glommen natte mossen op de stenen. Je voelt je hier klein, een bezoeker in een groter verhaal.
- De temperatuur: De lucht was doordrenkt met die specifieke, scherpe geur van nat bosgrond en verrijkte aarde.
- Het gevaar: De paden waren verraderlijk modderig, alsof de aarde je vast wilde houden.
Het mysterieuze, lege nest
Mijn voeten leidden me naar de helling waar het oude ooievaarsnest in een gespleten spar hing. Vorig jaar broedde hier nog een bekend paartje. Nu: stilte. Het paar was óf elders in de streek op zoek, óf ze hadden een nieuw onderkomen gevonden.
Wat veel mensen niet weten, is dat zwarte ooievaars extreem schuw zijn. Ze verlaten hun nest vaak ongemerkt, vooral als de omstandigheden (zoals aanhoudende regen) de voedselbronnen in gevaar brengen. Het lege nest is een teken, maar niet per se een tragedie.
Van mistige oevers tot nieuwe ontdekkingen
Door het aanhoudende natte weer trok het me naar een veengebied bij een beek die onder het bos doorstroomt. De bomen en struiken waren gehuld in een zacht, grijs waas van korstmossen. Het leek alsof elke tak een zachte, warme deken droeg.
Ik zette mijn statief op een zompige mosbol. Net op dat moment voelde ik de fijne nevel van een nieuwe motregen en de geur van de vochtige lucht die vanuit het dennenstruikgewas kroop. Het bos was peinzend en fotogeniek. Terwijl ik een foto maakte, schoot een watersnip uit de elzen en verdween in de schemering van het bos.
Wat de regen ons nog meer liet zien
De volgende dag klaarde het op. De beken trokken zich langzaam terug in hun oevers. Het was toen dat ik een ánder zeldzaam wezen ontdekte op de beukenhelling.
Dit is het deel dat mensen vaak missen als ze alleen op de bekende paden blijven. Voor een perfecte foto – of simpelweg om de natuur écht te beleven – moet je soms een omweg nemen, precies zoals de beek dat doet.
De tip voor de wandelaar: Als je de natuur echt wilt zien ademen na regenval, neem dan niet de hoofdweg. Zoek de randen waar drassige gebieden samenkomen met oudere bossen. De microkosmos daar is vaak rijker dan de open velden.Natuur speelt haar spel dagelijks, of de mens nu kijkt of niet. Maar wat denk jij dat de reden was dat dit beroemde ooievaarspaar dit jaar een andere plek koos?
(Vervolg volgende week...)
