In Nederland zijn we gewend aan verhalen over jonge gamers of TikTok-sterren. Maar wat te denken van een 16-jarige die al op zijn twaalfde serieuze programmeertalen meester is en nu droomt van een carrière in Duitse defensietechnologie? De doorbraken van jong talent zoals wiskundegenie Izz Imil Shahrom en astronoom Nur Adlyka Ainul Annuar bewijzen dat Maleisië een kweekvijver voor wereldklasse talent is. Toch valt één naam recentelijk op in de technische wereld: Muhammad Khawarizmi Muhamad Kamalrul Zaman.
Als je denkt dat dit weer zo'n verhaal is over iemand die een appje maakt, dan zit je verkeerd. Khawarizmi’s passie gaat dieper, naar de kern van machines en code. Dit is het verhaal van een jongen wiens zelfstudie in visualisatie en programmeren hem nu al op de kaart zet bij serieuze bedrijven.
De vonk: Hoe een workshop de carrière van een 10-jarige lanceerde
Vaders van getalenteerde kinderen herkennen vaak dat ene moment waarop de interesse omslaat in obsessie. Voor Khawarizmi's vader, Muhamad Kamalrul Zaman (41), was dat toen zijn zoon een STEM-workshop bezocht. Het ging over modelraketten en 3D-printen, typische onderwerpen voor middelbare scholieren.
Zelfs de ouderen keken hoe híj hielp
Wat opviel, was niet wat Khawarizmi leerde, maar hoe hij het toepaste. Terwijl andere deelnemers worstelden met de software, hielp de toenmalige 10-jarige Khawarizmi hen met 'Autodesk Fusion 360'. Hij was jonger, maar zijn begrip van de materie was al op een ander niveau. Dit was geen schoolproject; dit was instinctief gedreven technisch inzicht.
Zijn vader merkte op dat zijn zoon niet alleen theorie las, maar deze direct in actie omzette. Dit is cruciaal: de kloof tussen weten en doen dichten.
Van simpele code naar virtuele machines op 12-jarige leeftijd
Rond de leeftijd van twaalf begon Khawarizmi serieus met coderen. Terwijl leeftijdgenoten zich misschien bezighielden met Fortnite, experimenteerde hij met besturingssystemen en programmeertalen.
- Hij begon met Visual Studio, het toneel voor serieuze softwareontwikkeling.
- Hij dook direct in de diepte met de programmeertalen C en C++. Geen eenvoudige Python-scripts, maar de fundamenten van systeemprogrammering.
- Geen laptop was veilig: hij creëerde virtuele machines om te 'spelen' met oude Windows-systemen. Voor hem was dat het equivalent van een monteur die een motorblok uit elkaar haalt.
Zijn vroege projecten waren verre van kinderachtig. Hij ontwikkelde een functionele Solid Fuel Rocket Propellant Compressor. Dit apparaat, dat vaste raketbrandstof efficiënt produceert, is nu nog steeds operationeel. Veel hobbyisten in Nederland zouden hier maanden over doen.
De sprong naar het strategische werk
Vandaag de dag werkt Khawarizmi al mee aan strategische beveiligingsprojecten voor een lokaal privaat bedrijf. Over de details mag hij niets kwijt – de projecten zijn vertrouwelijk. Dit toont aan dat zijn vaardigheden nu al het niveau van een junior professional overstijgen.
Maar zijn ambitie stopt niet bij Maleisië. Hij kijkt nu naar Duitsland. Waarom juist Duitsland?
In Europa staat de Duitse R&D-sector, vooral op het gebied van **defensietechnologie en diepe engineering**, bekend om haar striktheid en kwaliteitsstandaard. Voor een programmeur die zo vroeg al de complexiteit van C++ heeft omarmd, is dit de ultieme testomgeving. Het is alsof een schaker zich wil meten met de grootmeesters in Moskou.
Wat hij nodig heeft om die droom te verwezenlijken
Zijn vader geeft aan dat hij de volledige steun heeft, mits de juiste omgeving wordt geboden. En hier zit de uitdaging voor de Maleisische overheid. Het is niet genoeg om talent te hebben; je moet het de juiste katalysator geven.
De boodschap aan het Ministerie van Hoger Onderwijs (KPT) is duidelijk: bied hem de kans om in een omgeving te werken waar zijn vaardigheden niet alleen worden gebruikt, maar actief worden uitgedaagd en verhoogd. Denk aan samenwerking met gespecialiseerde Duitse instituten of industriële partners.
Het is een dunne lijn tussen een getalenteerde tiener en een wereldwijd erkende ingenieur. **De kosten van experimenteren zijn hoog**, zowel financieel als qua tijd, maar het verhaal van Khawarizmi toont aan dat investeren in deze jonge geesten de moeite waard is.
Wat denk jij? Moeten we deze 'jonge profs' als Khawarizmi direct naar het buitenland sturen voor de beste opleiding, of is het de taak van ons eigen onderwijssysteem om hen hier te houden?
